,,Ziet u het al voor zich. Op de Dam in Amsterdam of, dichter bij huis, het Plein voor het gebouw van de Tweede Kamer, komt een deel van de Nederlandse bevolking bij elkaar. Huilend liggen de mensen op de grond. Mannen, vrouwen en kinderen. Ze bidden tot God en betuigen berouw voor zaken die verkeerd zijn gegaan. Deze zaken worden concreet benoemd. De afspraak wordt gemaakt om drie dagen later weer terug te komen, maar dan met nog meer mensen. En zo gebeurt het. Tijdens die bijeenkomst wordt er publiek gebroken met verkeerd gemaakte keuzen en wordt afgesproken het voortaan anders te doen. En 'anders' betekent het zo te doen dat het overeenstemt met Gods wil. De God die hemel en aarde gemaakt heeft.

Het beeld dat ik zojuist schetste drong zich enkele jaren geleden bij mij op bij het lezen van Ezra 9 en 10. Ik kan u aanbevelen om die hoofdstukken een keer te lezen. Er is namelijk een parallel te trekken tussen deze hoofdstukken en het hoofdstuk uit Daniel dat vandaag centraal staat. Daniel 10 zou daar overigens ook bij betrokken kunnen worden. Ezra was één van de ballingen die van de Perzische koning toestemming had gekregen om terug te keren naar Jeruzalem. Daar aangekomen schrikt hij van de geloofsafval die hij aantreft en richt hij zich tot God. Daniel richt zich direct na de overgang van het Babylonische rijk naar het rijk van de Meden en Perzen eveneens op een indrukwekkende manier tot zijn God. Hij doet een appél op Gods beloften en vraagt Hem Jeruzalem en de tempel te herstellen. Bij zowel Ezra als Daniel staat centraal verootmoediging en gebed.

Het is juist dat dat mij de laatste jaren in mijn hoedanigheid als politicus heeft beziggehouden. Daarom trof het mij dat ik juist een van deze Bijbelgedeelten kreeg toegewezen. Verootmoediging en gebed. Ik werd daarmee voor het eerst indringend geconfronteerd in de jaren negentig. De tijd van Paars I en II. Een tijd waarin een groot aantal wetten door het parlement werd geloodst die op gespannen voet stonden met wat de Bijbel ons ook voor het publieke leven aan richting wijst. Ik denk dan met name aan wetgeving rond euthanasie en abortus provocatus, maar ook aan de wetgeving die het zogenaamde homohuwelijk mogelijk heeft gemaakt. Voor alle duidelijkheid: ik was in die tijd nog geen lid vh parlement. Mij viel in die tijd op dat christelijk Nederland onder deze situatie nogal lauw reageerde. Natuurlijk men vond het erg. Het is toch wat. Maar voor de rest was het een zaak van de politiek. Fijn dat er nog wat christenpolitici zijn die daar iets van zeggen. En men ging over tot de orde van de dag.

In dat opzicht zijn Daniel en ook Ezra ons tot voorbeeld. Zij gingen in hun tijd niet over tot de orde van de dag. Als geen ander peilde zij het geestelijk klimaat van hun tijd. En zij brachten het op een indringende manier in gebed tot God. Zich daarbij verootmoedigend voor de situatie waarin men was terechtgekomen en een beroep doend op Gods hulp, macht en genade.

Het heeft mij geraakt. Maar ook iets geleerd. Verootmoediging en gebed is niet iets dat alleen gereserveerd is voor de tijd van Ezra en Daniel. Het hoort ook een onderdeel te zijn van het geloofsleven van christenen anno 2007. Dat vinden wij niet makkelijk. Neem de verootmoediging De vrijgemaakt gereformeerde theoloog Oldenhuis merkte ooit eens op dat verootmoediging jegens God niet zo makkelijk is voor een mens die geschapen is als een rechtopgaand wezen en die juist zijn hoge positie heeft aangegrepen om niet te willen buigen. Maar, zo gaf Oldenhuis aan, verootmoediging gaat niet zonder te buigen, letterlijk naar beneden te gaan, een stapje lager, vele stappen lager, je over te geven, lege handen, gesloten ogen, gebogen hoofd. Zo moeten we, aldus Oldenhuis, elke keer weer beginnen. Dat is de eerste liefde.

Als we die eerste liefde verleerd zijn, dan moeten we die weer leren. Het is een boodschap die ik vaker heb uitgedragen. Op alle plaatsen waar God ons gesteld heeft. Ook bij ons optreden in de politiek. Momenten zoeken en creëren om de nood van onze tijd bij God neer te leggen, ons te verootmoedigen voor het kwaad in de samenleving dat wij niet in staat zijn om tegen te gaan en ook om te bidden voor herstel. Juist in een tijd waarin ongeloof groot en ontvankelijkheid voor de Bijbelse boodschap klein is, wordt er iets gevraagd m.b.t. de levenshouding van christenen. Verootmoediging en gebed zijn daarbij essentieel. Wat zal ons gebed daarbij ook aan diepgang winnen. Dan richten we pas echt met overgave onze ogen op de hand van Jahwe en verwachten we het van Hem alleen. Daniel en ook Ezra gingen ons daarin voor. Laten we hun voorbeeld ook in onze tijd navolgen.''

Arie Slob
Voorzitter Tweede Kamerfractie ChristenUnie


NB. Bij het voorbereiden van deze bijdrage heb ik gebruik gemaakt van eerder gepubliceerde artikelen van mijn hand in het Nederlands Dagblad. “Kracht van gebed en verootmoediging niet onderschatten” (ND, 4 oktober 1999) en “Over het belang van verootmoediging en gebed” (ND, 1 juli 2005).